Prawie dwuletnia dyskusja w środowisku branży dźwignicowej oraz w środowisku operatorów żurawi wieżowych i związków zawodowych budownictwa ma szanse zaowocować konkretnymi rozwiązaniami. Ministerstwo Rozwoju i Finansów po zapoznaniu się z problematyką zgłaszaną przez branżę przygotowało 3 nowelizacje o strategicznym znaczeniu nie tylko dla branży dźwignicowej, ale także dla branży budowlanej.
Bezpieczeństwo na budowie to efekt wielu czynników, w tym: organizacji pracy, wiedzy i umiejętności pracowników, brygadzistów, majstrów oraz prawidłowej eksploatacji i obsługi maszyn i urządzeń obsługujących budowę, jak np.: żurawi wieżowych, żurawi samojezdnych, żurawi przeładunkowych, itd.
Musimy mieć na uwadze fakt, że żurawie wieżowe pracują często w aglomeracjach miejskich, zaludnionych obszarach, ciągach komunikacyjnych, a bezpieczeństwo ich pracy odnosi się nie tylko do obszaru budowy, ale także do sąsiadującego otoczenia i przebywających tam ludzi.
Przygotowywana nowelizacja dwóch aktów prawnych: ustawy o dozorze technicznym oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 października 2003 dotyczącego eksploatacji, napraw i modernizacji UTB, a także nowe rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy obsłudze żurawi, wprowadza wiele zmian, które mają bezpośredni wpływ na bezpieczną pracę żurawi wieżowych oraz bezpieczeństwo sąsiadującego otoczenia.
Nowelizacja ustawy o dozorze technicznym, przewiduje terminowe wydawanie zaświadczeń kwalifikacyjnych dla operatorów na okres 5 lat, z możliwością bezpłatnego przedłużenia, jeżeli w tym okresie operator wykonywał swój zawód przez co najmniej 2 lata łącznie.
Nowelizacja rozporządzenia dotyczącego eksploatacji napraw i modernizacji UTB, daje dozorowi technicznemu dwa narzędzia umożliwiające zapanowanie nad rynkiem wtórnym. Pierwsze to wymóg udokumentowanej historii eksploatacji urządzenia w celu oceny jego stanu technicznego przy pierwszej rejestracji na obszarze Polski. Drugi - to możliwość skrócenia okresu eksploatacji do następnego przeglądu w oparciu o wyniki wykonanych badań. Mamy więc szansę ograniczenia importu żurawi o nieznanej historii eksploatacji, a tym samym o nieznanym stanie technicznym, na polski rynek.
Nowe rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy obsłudze żurawi wychodzi naprzeciw oczekiwaniom operatorów żurawi wieżowych oraz organizacji związkowych, aby wypełnić lukę dotyczącą bezpieczeństwa po uchyleniu rozporządzenia z 1954 r. Uwzględnia też stan techniczny i wiek żurawi pracujących na polskim rynku.
Projekt rozporządzenia reguluje warunki dopuszczenia do pracy operatora żurawia, sygnalisty i hakowego, wprowadza wymóg zapewnienia komunikacji miedzy operatorem żurawia a sygnalistą, ujednolica procedury pracy w trudnych warunkach atmosferycznych, reguluje prowadzenie książki dyżurów, określa szczegółowe warunki wykonywania szczególnie niebezpiecznych operacji, określa zmianowy czas pracy operatora na 8 godzin oraz daje rok czasu od chwili wejścia w życie na dostosowanie żurawi w zakresie wyposażenia kabiny operatora w anemometr, termometr wewnętrzny, urządzenie do ogrzewania lub chłodzenia, a także, w przypadku kabiny usytuowanej na wysokości większej niż 80 m, wyposażenie jej w windę lub udostępnienie innej drogi umożliwiającej dotarcie do kabiny.
Kwestie dotyczące wyposażenia kabiny mają bezpośredni wpływ na zmniejszenie uciążliwości pracy operatora oraz zwiększenie bezpieczeństwa przy wykonywaniu prac na budowie, w tym rozstrzygających decyzji w sytuacji ekstremalnych warunków atmosferycznych w oparciu o wskazania przyrządów, a nie subiektywnych odczuć kierownika budowy. Zapisy dążą także do ograniczenia nadmiernego wysiłku operatora związanego z wejściem na żuraw i galerię żurawia oraz dodatkowych zagrożeń w okresie zimowym. Wprowadzają ponadto obowiązek opracowania instrukcji ewakuacji operatora z kabiny żurawia.
Uregulowana została również kwestia oświetlenia terenu pracy żurawia oraz samego żurawia, która często była przedmiotem sporu między kierownictwem budowy, a operatorami żurawia. Wynikały one z tego, że postrzeganie oświetlenia z ziemi oraz z wysokości kilkudziesięciu metrów jest inne. Podobnie jak podczas jazdy samochodem w nocy, im odległość jest większa, tym słabsza widoczność. Minimalne natężenie oświetlenia w każdym punkcie poboru materiału określono na 300 luxów.
Obecnie projekty nowelizacji znajdują się w fazie konsultacji.
Zapraszamy również Państwa do wyrażenia swojej opinii na temat nowelizacji rozporządzenia.
